Głagolica jest pisanym językiem słowiańskim utworzonym przez zakonników religii rzymskokatolickiej na potrzeby liturgiczne, po kilku stuleciach znalazła zastosowanie w dokumentach i utworach literackich. Język słowiański był czwartym językiem liturgii w religii chrześcijańskiej obok łaciny, greki, hebrajskiego, obecnie określa się go jako starocerkiewny. Słowianie nie posługiwali się pismem rejestrującym ich kulturę, przekazywali ją ustnie. Ludzie zwani Żercy przekazywali minione dzieje i podtrzymywali wiarę w swoich starych bogów, jednak kościół chrześcijański takie osoby eliminował a wraz z nimi wiedzę. Szczątki dawnych przekazów jednak jeszcze się gdzieś tlą.
Na Ukrainie w obecnym czasie wojny pewna kobieta narysowała na ręce dziecka dwa znaki celem ochrony przed przemocą wojny. Zdjęcie przegubu dłoni posiadało znak nr.1, na wierzchu dłoni był narysowany znak nr.2. Dwa zdjęcia i krótki tekst znalazłem w Internecie.
Po analizie energetycznej oddzielnie każdego znaku nie stwierdziłem żadnych nadzwyczajnych właściwości. Dwa znaki występujące na jednym podłożu w zależności od ustawienia dawały różne odczyty energii, raz było to 2000000 jednostek BSM rodzaju określanego jako boski, kosmiczny. Drugie ustawienie względem siebie znaków emitowało silne promieniowanie magnetyczne 60 jednostek SRW bez odczytów w skali BSM i kolorów rodzajów energii. Przypuszczam, że znaki występujące razem mogły służyć do rytuałów religijnych bądź na odpowiednim podłożu spełniały role talizmanów.
Przytoczone znaki są drugimi jakie poznałem, wcześniej pisałem o znakach spotkanych we wczesnych ikonach.
